گونه‌ای از ویروس کرونا که باعث بیماری کووید-۱۹ می‌شود بیش از ۲ میلیون نفر را در بیش از ۱۶۰ کشور آلوده کرده است.
میزان مرگ و میر رو به افزایش تأسف انگیز است و این حقیقت که حتی نمی‌توانیم مراسم معمول سوگواری را برای بهبود احساسات بقیه انجام دهیم وضعیت را برای بسیاری از ما سخت‌تر کرده است.
مطالعه نمایید: راهنمایی برای یک زندگی دوست محیط زیست
از طرف دیگر ما شاهد تأثیرات مخرب این پدیده بر روی اقتصاد هستیم مانند افزایش نرخ بیکاری، احتمال رکود جهانی و بسته شدن کسب و کارهای کوچک در بخش‌های مختلف.
به عنوان یک فارغ التحصیل رشته دانش توسعه پایدار، در حالی که با مشکلات این ویروس و قرنطینه اجباری دست و پنجه نرم می‌کنم، ناچاراً متوجه شباهت کاری که این ویروس با ما می‌کند با کاری که ما با این سیاره می‌کنیم می‌شوم.
مطالعه نمایید: برنامه‌های رسمی مربوط به کووید -۱۹ می‌توانند خطرآفرین باشند.
توسعه پایدار به مفهوم نگه داشتن وضعیت منصفانه نه فقط در حوزه اقتصاد اجتماعی و محدوده جغرافیایی، بلکه در طول نسل‌ها و زمان است. توسعه پایدار به دنبال اثبات آن است که برای یک جامعه راهی برای پیشرفت و شکوفایی هم‌راستا با زمین وجود دارد. این مفهوم در مورد نگاه داشتن تعادل بین محیط زیست و انسان است.
زمانی که ویروسی نظیر ویروس کرونا به میزبان خود حمله ور می‌شود باعث به هم ریختگی نظم طبیعی موجود در آن می‌شود.
یک ویروس با تلاش برای تکثیر خود نه فقط به میزبان خود آسیب می‌زند بلکه به هیچ کدام از سلول‌ها و موجودات میکروسکوپی دیگر نیز توجهی نمی‌کند.
در مقام مقایسه، توسعه پایدار به ما درباره زمین می‌آموزد، که در واقع همان سیستم بدن انسان است. اما در این‌جا به جای این‌که یک ویروس نظم طبیعی را به هم بریزد ما انسان‌ها سیستم را مختل کرده‌ایم. ما به دنبال تکثیر خودمان و رشد به قیمت تخریب زمین و تمام جانداران موجود در آن بوده‌ایم.
چیزی که ما اکنون می‌دانیم این است که ویروس کرونا با سرعت بالایی در قسمت فوقانی تنفسی تکثیر شده و به مدت چندین روز نهان باقی می‌ماند.
این یک دلیل موفقیت این ویروس در گسترش سریع بوده است. به همین شکل، انسان‌ها شروع به گسترش خود در کل زمین کردند تا به آن صدمه زدند. صدمه ناشی از ویروس کرونا به شکل سرفه خشک و تنگی نفس و تب بروز پیدا می‌کند. صدمه ناشی از انسان‌ها می‌تواند با افزایش سطح آب دریاها، نابودی جنگل‌ها و رشد دمای جهانی سنجیده شود.
با این حال ویروس کرونا همیشه مخرب نیست. مرکز پیشگیری و درمان بیماری ایالات متحده گفته است که تا ۲۵ درصد موارد ابتلا به این ویروس می‌توانند بدون نشانه باشند- بدون هیچ علامتی. در مقام مقایسه با توسعه پایدار، می‌توانیم انسان‌هایی را در نظر بگیریم که با زندگی خود کمترین میزان تأثیر مخرب را بر محیط زیست خود می‌گذارند.
این افراد مراقب میزان تولید کربن از جانب خود هستند. آن‌ها در هنگام خرید خود تصمیمات آگاهانه می‌گیرند. و هنگامی که قصد سفر دارند طریق موافق با محیط زیست را انتخاب می‌کنند. اما در نهایت آن‌ها هم بخشی از تکثیر نوع بشر هستند- کووید نوزده سیاره زمین.
گرچه این نقد ممکن است تند به نظر آید، شباهت‌ها واقعاً وجود دارند. اما اگر بیشتر انسان‌ها زندگی‌شان موافق با محیط زیست‌شان و واقعاً منصفانه بود در این صورت انسان‌ها خطری برای سیاره محسوب نمی‌شدند.
ما هم‌چنان رشد می‌کردیم- اما کاملاً بدون علایم – بیشتر مشابه باکتری‌های طبیعی موجود در امعاء و احشاءمان تا یک ویروس مهاجم.
خیلی چیزها در این مدت زمانی که درگیر این ویروس بوده‌ایم در زندگی روزمره‌‌مان عوض شده است. دود کمتری در شهرها وجود دارد، بی خانمان‌ها اسکان داده شده‌اند و مردم تلاش خالصانه بیشتری برای با خبر بودن از دوستان و آشنایان خود می‌کنند.
پس با این‌که این بیماری جهان‌گیر افتضاح است، مرگ و میر ناشی از آن حزن‌انگیز و فاصله‌گیری اختناق آور است اما جنبه مثبت آن تغییر نگرش در شیوه کارکرد جوامع است.
به دلیل این‌که این بیماری بسیاری چیزهایی که ما به عنوان روال عادی در نظر می‌گیریم را زیر سؤال برده است، پیش‌بینی شکل دنیا پس از کووید-۱۹ دشوار است. رفت و آمد به محل کار، نشتن در یک کافی شاپ و رفتن به باشگاه از جمله مواردی است که ما بهشان عادت کرده ایم. در نبود آن‌ها، ما باعث کاهش مصرف انرژی و تولید آلاینده‌ها شده‌ایم و در نتیجه هوا فعلاً تمیز‌تر است.
محک واقعی توسعه پایدار در زمان پسا کرونا خواهد بود، در زمانی که ما یک ظاهر جدید نرمال به خود می‌گیریم. زمانی که نرمال جدید ایجاد شود باید از تغییرات ناشی از کووید-۱۹ بهره برده و آن‌ها را مثال‌های واضحی از چیزهایی که می‌توانیم از منظر بهینگی انرژی نایل شویم در نظر گیریم.
شهرهای آمریکا به مقدار ۱۵ الی ۳۰ درصد کاهش در تولید مونوکسید کربن، ذرات معلق، دی اکسید نیتروژن و کربن سیاه داشته‌اند. خیلی از شرکت‌ها راه‌هایی برای کار کردن کارمندان خود به وسیله سیاست‌های دورکاری و روش‌های جدید کاری یافته‌اند که باعث شده بدون موانع سنتی هم‌چنان بهره ور بمانند.
اگر این‌گونه روش‌ها ماندگار شوند ما می‌توانیم امیدوار باشیم که جنبش توسعه پایدار بیش از گذشته با قدرت رو به جلو حرکت خواهد کرد.
